Riječ je o postrojenju u gradu Dresdenu u Njemačkoj, koje će koštati oko 10,8 mlrd USD i proizvoditi savremene čipove za potrebe automobilske i drugih industrija.
Delegacija TSMC na čelu sa generalnim direktorom posjetit će Njemačku 20. augusta ne bi li finalizirala dogovor o fabrici u kojoj će desetoprocentni vlasnički udio imati i tri nemačke kompanije, i u kojoj bi masovna proizvodnja trebalo da otpočne krajem 2027.
I dok su američke kompanije poput Intela i Wolfspeeda odložile sosptvene planove o izgradnji fabrika čipova u Njemačkoj zbog inflacije i nepovoljne poslovne atmosfere u najvećoj evropskoj ekonomiji, tajvanski div nastavlja da vjerno sprovodi svoj program ulaganja u inostranstvo, koji je donio pod pritiskom vlada u Washingtonu u i Tajpeju.
Naime, TSMC planira i već gradi po dvije nove fabrike u SAD i Japanu i, kao što je obećao, sada polaže temelje i za postrojenje u Njemačkoj. On je time prekinuo svoju višedecenijsku praksu da zbog jeftine radne snage, visokog nivoa obuke i stručnosti, te izuzetne radne etike zaposlenih kineskog porijekla proizvodnju čipova vrši isključivo u kineskoj kulturnoj sferi (na samom Tajvanu i u manjoj mjeri matici Kini).
Sa tom poslovnom politikom i tradicijom je raskinuo jer je vlada u Washingtonu, zbog zabrinutosti da bi usled ogromne koncentracije proizvodnje savremenih čipova na Tajvanu u slučaju vojne intervencije Pekinga na tom ostrvu moglo doći do prekida u snabdijevanju i fatalne nestašice čipova koja bi paralisala mnoge grane industrije na Zapadu, formulisala plan kojim bi bio stvoren novi decentralizovani lanac snabdijevanja čipovima koji bi SAD i njene najbliže vojnopolitičke saveznike zaštitio od takvog iskušenja.
SAD su, dakle, od vlade u Tajpeju i samog TSMC-a snažo zahtijevale da doprinesu učvršćivanju ekonomske bezbjednosti Zapada i njegovih saveznika tako što će, uz odgovarajuće subvencije zemalja domaćina, uložiti novac i znanje u izgradnju novih fabrika u SAD, Japanu i Njemačkoj, prenosi Ekapija. Paradoksalno, međutim, fabrike TSMC u inostranstvu umanjuju strateški značaj samog Tajvana za SAD, ali i čitavi svijet. Odnosno, Washington i njegovi saveznici, mada i dalje zainteresovani za odbranu Tajvana od eventualne vojne intervencije matice u geopolitičkom smislu, više nemaju snažni ekonomski podsticaj da se neposredno zauzmu za njegovu zaštitu, jer su znanje, tehnologije i kadrovi koje je TSMC decenijama ljubomorno čuvao na Tajvanu sada već raspršeni širom vojnopolitičkog bloka koje predvode SAD.
